Is nu alles beter?

Blog, November 2019

Eens was er de hoofdzuster, bevlogen en correct.
Haar roeping was haar leven, haar aansturen noopte tot beven.
Op háár afdeling verbleven háár patiënten en háár personeel.
Zij bepaalde wat er moest gebeuren en dat was veel.
Haar kennis en ervaring was de standaard, dus de regel.
Wanneer je deze als patiënt of personeel overtrad! Weg warm bad.
Je werd er op aangekeken.
Haar standaard stond gelijk aan de geleverde kwaliteit.
Er waren geen klachten, zij bleef tot na achten en was weer bij het krieken present.
Zelfs in het weekend.
Veel of te weinig personeel was geen onderwerp van gesprek.
Was het krap dan werkte je harder, bleef je langer.
Goede ideeën werden geaccepteerd, het daaropvolgende compliment werd begeerd.
Leiderschap neeg naar autoritair.
En toch was zuster of broeder worden een populair beroep.
Je was onderdeel van een gewaardeerde groep.

Nu is er de teamleider of manager zorg. Werkt liefst zoveel mogelijk op afstand en maakt gebruik van zelfsturing, competenties, audits, strakke budgetten. Gebukt onder een laissez faire-achtig leiderschap. Patiënten zijn nu bewoners of cliënten, ja zelfs klanten. Alles wordt verantwoord vanuit visies en missies, via een individueel dossier, incidentenverslagen, toetsingen, tuchtcommissies uitgaande van uniforme regels en protocollen. Diverse werkgroepen buigen zich over teveel regels, teveel administratie, spreiding van de werkdruk enzovoort. Er is een tekort aan personeel dus dan maar aan de functiedifferentiatie, arbeidstijdenwetgeving en een tweejaarlijks cao. Tonnen euro's worden besteed aan werving & selectie en scholing. Er is sprake van onderlinge concurrentie, aanbestedingen, onderaannemersschap en klanttevredenheidsonderzoeken.

Is nu alles beter?